مراسم بزرگداشت روز دانشجو سال 87 با یک روز تاخیر در روز 17 آذر توسط دفتر تحکیم وحدت در دانشگاه تهران برگزار شد. در حالی که از روزها قبل وزیر علوم و سایر مدیران دولت انقلابی نهم بر عزم ممانعت از اجرای هر برنامه در دانشگاه ها جز از طریق وابستگان خود در دانشگاه ها بر محور حمایت از نظام و انقلاب گام برداشته بودند و فریادشان در هزار شیپور مونولوگشان با شعار استعمار ستیزی بر گوش خلق ایران نواخته می شد و از حضور رهبری و رئیس جمهوری در دانشگاه ها خبر داده بودند ولی هفته ای که روز دانشجو در آن قرار داشت باز به جریانات آزاد و مستقل دانشجویی تعلق گرفت تا شعار راستین و همیشگی روز دانشجو که همانا استبداد ستیزی بود از دانشگاه؛ آخرین سنگر آزادی طنین انداز شود. تدبیر اجاره و اعطای مجوز به بسیج در تمامی دانشگاه های ایران در روز 16 آذر نیز با اعتراض دانشجویان در ممانعت از مصادره روز دانشجو به نفع حاکمان ناکام ماند تا مدیران و وابستگان انقلابی دولت نهم سرافکنده تر از همیشه و رخساره پر از خشم تر از هرگاه به نظاره خروشی دوباره از دانشگاه بنشینند که استبدا در هر شکل و به هر شدتی شرمگین و خجول به زانو درآمده در برابر عزم و اراده دانشجوست.
امسال نیز همچون سال های پیش دانشگاه تهران و سایر دانشگاه های ایران میزبان خیل عظیم دانشجویان بود. اگرچه تلاش ویژه ای در برهم زنی و لغو برنامه ها و مراسم های دانشجویی در دانشگاه های مختلف رفت که شرح آن در اخبار سایت ها و گاه روزنامه های دست به عصای بر همت اطلاح! مملکت ما رفت. ولی آنجا که حکم غضب بر ممانعت از رسمیت برنامه رفت دانشجو به صحن آمد و روز دانشجو را در برابر استبداد به تمام قامت ایستاد و فریاد زد که دانشگاه زنده است و آزادی شعار اوست. و اگر مرادش در این تلخ منزل ایام ایران، رهایی و نجات از یوغ استبداد است که باز بر طریق دیرینه دانشگاه و بر مسلک دیروزی جنبش دانشجویی در کمی از یک قرن کمتر استبداد ستیزی و نه به دیکتاتورها رفته است.
از روزها قبل از برنامه هجمه تهمت ها و هجوم عصبانیت ها در گوشه ای به تهدید و ارعاب خلاصه شد و در گوشه ای دیگر به هجوم و برخورد تا تماس با فعالین دانشجویی و خانواده های ایشان در کنار حمله به خانه های فعالین دانشجویی و گاه تعقیب و تهدید های جانی علیه آزادگان مهد دانشگاه، خیال امنیت استبداد در دانشگاه را به وقوع قریب سازد که زهی خیال باطل که دانشگاه بر استبداد شِکوه نبرد و اعتراض را به منزل نرسانده به کار دیگر منزل سازد و رسالت تاریخی خود را رها سازد. به هر حال دیکتاتورها و سربازان و جان نثارانش با تمام خدم و هشم و به نهایت تجهیز و حمایت به میدان آمده بودند که مرگ بر دیکتاتوری سر داده نشود ولی باز فریاد آزادی هوار را به آوار بر سر خودکامگان بدل ساخت و شوکت فرهمندانه و ایزدوارانه حاکمیتی دیکتاتورنهاد و استبدادمنش را در هم کوبید.
دانشگاه شیراز اوج خروش دانشجویان در سال 87 بود تا از مردن نترسیدن و هراس از تردیدهای کاوه و نماندن به هر قیمت، جلوه ای دیگر بیابد و سوال از دیکتاتوری اول شخص، تمام هیمنه استبداد نعلین را در هم کوبد. و تهران نیز جلوه ای دیگر داشت از فریاد آزادی که رهایی ملت و آرمان های اصیل ملتش را در آن می جست. از قومیت ها و اقلیت ها یاد برد و بزرگداشت زندانیانی که جفا پذیرای خودکامگان شده بودند. از زنان و کارگران و معلمانی که ستم و جفای فراوانی بر آن ها رفته بود.
اگرچه بنا به وضعیت ویژه دانشگاه ها و سیالیت جنبش دانشجویی، حرف های جنبش دانشجویی از زبان های مختلف بیان می گردد ولی تفاوت بیان کننده های سخن از دانشگاه موجب تفاوت در بیان سال های سال دانشگاه نشده است. جنبش دانشجویی در ایران که در قرن 14 شمسی شکل گرفت و معنا پذیرفت. در سیر تاریخی خود مسیری پر فراز و نشیب از سختی ها و آسانی ها، هیاهو و سکوت را سپری کرده است. دانشجویان در طول سال های سال فعالیت در بستر جنبش دانشجویی بر روحیه نقادی و مشی شامل بر شجاعت بصیرانه و بصیرت شجاعانه گام برداشته اند و آرمان های اصیل خود را فراموش نکرده اند.
جنبش دانشجویی در ایران در طول سال های حیات خویش بر شعارها و خواست های متعددی ایستاده است و اگر روزی در نه گفتن به قدرت نمایی حاکمان خیره سر و مهمانی ذلیلانه و فروش شرف و عزت ملی در سال 32 دانشگاه به خون کشیده شد و اگر در سال 78 در تحدید آزادی بیان و وقاحت و زیاده خواهی دیکتاتورهای خردگریز و آزادی ستیز بار دیگر دانشگاه خونین گردید، امروز در زمانه مدیریت دولتی بی کفایت، دانشجویان هر روز مهمان سلول های انفرادی زندان اوین هستند و یا به هزار ابزار دیگر محدود و محروم و محکوم می شوند.
به هر حال امسال بار دیگر دانشگاه بر طریق هر ساله جنبش همیشه بیدار و هوشیار دانشجویی بر طریق استبداد ستیزی ایستاد و آرمان هایش را فریاد کرد؛ آزادی، دموکراسی، حقوق بشر، عدالت، قانون گرایی، صلح، توسعه و پیشرفت ایران، رفاه و امنیت ایرانیان، تعالی عزت و شرف ملی و حفظ تمامیت ارضی همچنان از تریبون های دانشجویی شنیده می شود (همانگونه که در گفته های سخنرانان برنامه 17 آذر دانشگاه تهران نیز بود) البته با اندکی تفاوت و آن شدت یافتن فضای سرکوب و برخورد با فعالان دانشجویی در زمانه انزوای سیاسی خیره سران مستبد ایران و یک دست شدن حاکمیت با قرار گرفتن نظامیان و ارادتمندان خشونت در راس امور. که بی تردید با همت دانشجویان و با عزمی جزم می توان با عبور از این شرایط سخت به خواست های دیرینه دست یافت.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر